Zorlanışlarım

Hasta yatağımda sizlerle buluşuyorum bu hafta. Merak etmeyin hafif bir üst solunum enfeksiyonu sadece ama en ufak hastalığı abartarak komadaymış gibi takıntılı davranmak huy olmuş bende. :)
Saklanmaktan; kimseye belli edememekten sıkıldım. Bir erkeğin elini tutup Kordon'da keyfimce dolaşamayacak olmaktan, Kadifekale'nin surlarına çıkıp İzmir'i izleyemeyecek olmaktan, Kemeraltı Çarşısı'nda rahatlıkla dolaşamamaktan, Kızlarağası Hanı'nda el ele göz göze sevdiğim erkekle damla sakızlı kahve içemeyecek olmaktan sıkıldım.

Yine bir umutla bekliyorum o günleri.
Umut dedik
Umutlandık
Umut içinde
Umutlu olmamaktan başka çaremiz var mı sizce? Elimiz kolumuz ayaklarımız bağlı nereye kadar gidebileceğiz bilmiyorum böyle sürünerek.
Gün gelecek, evet o gün gelecek...
Sevdiğimizin elini tutarken utanmayacağız hiçbirşeyden. Korkmayacağız tepkilerden. Anlayacklar, anlatacağız. Biz bir elimizde içki şişesi bir elimizde bıçakla dolaşan eşkıya değiliz ki! Biz bir elimizde sevdiğimiz olsun, diğerinde bize aldığı çiçek demeti...
                                            
Hayatın kalbi, hüznümün perçeminde atıyor
An ki; bir çarpıntı vuruyor hayallerime
An ki; bir son nefes sessizliğinde suskun
Ölüm, sanki çok eskiden öldürmüş hayatı

Hayatın eli, yüreğimin eli üzerinde
Belki de çok daha derinlerde
Düşüş öncesi tutunduğum bir dal
Ya da ayağı tökezlemiş kalbime umut


Hayat, bir anne gözleriyle gülümsüyor yüzüme
Bakışlarındaki saf duygular ışıyor hislerime
Ve âmâ olmuş bir ömre yeniden can katıyor
Binbir eleme bulanmış yetimliğime inat

Hayat benim erken susmuş dilimin sözcüsü belki de
Sessizim; kendi kabuğunda kendiyle dertleşen
Yalnızım; yek başınalığında esrarını O'nunla çözen
Ey Hayat! İçimi ve dışımı resmet bana gizliden

Bittiğin gün, başladığın sonsuz andır...

Esen  kalın. Görüşmek üzere..

Sosyal ağımız çok hoşuma gitti. Sizde şuradan girebilirsiniz anacım.