'Ben bu okuldan kimseyle küs mezun olmak istemiyorum.'
'E ne istiyosun?'
'Aramızda bir sorunun kalmamasını.'
'Tamam. Yok.'
'O zaman barışmamızın şerefine yarın okul çıkışı bir şeyler yapalım'
'Yarın konuşuruz. İyi geceler.'
diyerek bitirdim mesajlaşmayı. Ertesi günü hiç konuşmadık. Son ders bir mesaj.
'Gidiyoruz dimi?'
'Olabilir. Nereye?'
'Eskiden hep gittiğimiz cafeye.'
'Ok.'
söyledim ben kendime o da çay içmek istedi. Cüzdanımı ve cep telefonumu masanın üzerine koydum. Hep aynı mevzuular YGS puanları hedefler falan...
Uzun süre öylece boş boş konuştuktan sı-onra cüzdanımı aldı eline. Dikkati cüzdanımın şişkin olması çekti. Para mı dolu? dedi. Gülerek. Hayır, içinde belirli kişilerin anılarını saklıyorum o yüzden. dedim. Bakabilir miyim? dedi. Bak dedim.
Abartıyorum belki ama, en yakın arkadaşıma açılırken gözyaşlarımı sildiğim peçetem, Rimel'e iyi günlerimizde aldığım sakızın kağıdı, mektuplar, sevdiğim insanalrın saç telleri, ilk nargile içişimin sipsisi gibi gibi çokça şeyler sakalarım. Baktı hepsine tek tek. Çöp bunlar olum ne diye saklıyosun? dedi. Çöp değil onlar anı, dedim sertçe. Bozuldu biraz.
Hangi erkekte bu kadar anı gördün, dedi?
Banane diğer erkeklerden, dedim.
Yüzüme baktı.
Ben herkes gibi değilim ben faklıyım tamam mı anla bunu dedim.
Tamam, dedi. Sustu.
Anlayacağınız barıştık. Fark varmı eskisinden yok. Aynı mal... Görünce merhaba merhaba... Dahada ilerisi olamaz zaten. Eskisi gibi olmamızı isteyecektir fakat iş işten geçti. Ben Eski Mert değilim....
